Roadtrip deel 1 Wilpena Pound

Vandaag zijn we niet om 5 uur wakker maar iets later. Roxy heeft goed geslapen, maar heeft wat vlekjes.
René gaat weg om de camper op te halen. Ik zorg dat de laatste spullen nog ingepakt worden en ga dan met de meiden naar de speeltuin.
René komt ons daar al halen. Hij was snel terug. Hij kijkt triomfantelijk. Hij wil graag gaan. Ik vraag hoe de bus is. René is tevreden maar vindt hem kleiner uitvallen dan gedacht. Oh jee als dat maar goed komt.

De bus staat op onze oprit en man man man wat is die klein/compact. Hoe gaat alles in hemelsnaam hierin passen? Waar is de bergruimte? Hoe gaan we slapen? Wow!
We kijken elkaar met een lach en een knipoog aan; dit wordt onze relatietest ;)

Op de een of andere manier past alles. Ik maak nog een foto van ons huisje en de bus en dan gaan we los.
Omdat René alleen de bus is gaan halen mag hij voorlopig alleen in de bus rijden. Wanneer we internet hebben kan ik mijn handtekening doormailen naar het verhuurbedrijf en dan mag ook ik rijden.
Echt heel erg vind ik dat niet op dit moment. Ik ben moe en van het meerijden en zorgen dat we links blijven rijden word ik nog vermoeider.

We stoppen onderweg bij een idllysch plekje - Port Wakefield. Aan het water, palmbomen, een brug over het water naar een picknickarea. Kamperen wordt zo wel heel erg leuk! We bespreken onze camperbus. Die moet een naam krijgen, maar ja wat?
Isis en Roxy willen graag even spelen bij het speeltuintje en ik wil naar het toilet. Oh jee. Wat nu. We hebben wel een wc-tje maar nu is het overdag. Ik ga niet langs de weg op zo'n pleeding zitten.
Ik zie een bordje met public toilet. Op hoop van zegen. Gillen kan ik als de beste en anders plas ik bij hoge uitzondering wel achter een boom of zo???
De PT zijn schoon, ruim en voorzien van zeep. Hier wordt overduidelijk iedere dag schoon gemaakt. Fiew!

Als we weer gaan rijden zie ik dat de vlekken bij Roxy erger zijn geworden. Ze zit helemaal onder. Zonne-allergie? Vlekkenziekte? Reactie op anti-B? Ik kies voor het laatste en bij de volgende stopplek in Port Augusta wil ik naar de apotheek.
Eerst gaan we boodschappen doen en even spelen bij een overdekt speelterrein. Misschien dat de koelte van de supermarkt Roxy's vlekken minder maakt? Roxy is vrolijk en niet koortsig. Bij de speeltuin is het reuze leuk totdat een plakvlieg Isis in de gaten heeft. Isis krijgt een complete paniekaanval en ik ben alleen.
René was de apotheek aan het zoeken. Met pijn en moeite krijg ik Isis en Roxy terug de supermarkt in. Isis is in totale paniek. Hijgen, huilen, schreeuwen, niets helpt.
Gelukkig is René er weer gauw en heeft hij een apotheek gevonden.

Bij de apotheek spreekt de verkoopster mij aan en denkt dat Roxy de mazelen heeft. De apotheker komt erbij en luistert naar mijn verhaal. Ze raadt ons de huisarts aan omdat ze nog nooit zo'n erge reactie op anti-b heeft gezien en een vlekkenziekte ook niet kan uitsluiten en ook zij kan en mag geen doktersadvies geven. Ze maakt zich wel zorgen. Ook zij regelt een huisarts en ook hier kunnen we meteen terecht.

De dokter is ook dit maal heel vriendelijk en heel grondig. Hij kijkt naar de oren, neemt temperatuur op, checkt de buik en de ademhaling en kijkt en keurt de vlekken. Roxy laat alles toe en blijft vrolijk. Dr Jones heeft vorig jaar op de kinderafdeling gewerkt in het ziekenhuis en heeft daar nog steeds toegang tot hulp (electronisch).
Hij haalt er een andere dokter bij om de vlekken te beoordelen. Het lijkt hun inderdaad een extreem heftige reactie op anti-B. De dokter raadt aan om troep uit het oor op kweek te zetten. Niet zo'n leuke handeling voor Roxy op dat moment maar ze geeft geen kick. De dokter is verbaasd dat na het verwijderen van troep voor de kweek er nu nog zo veel meuk in zit.
Hij schrijft een ander oraal anti-b voor en een oordruppel (paardenmiddel) Daarnaast krijgt ze ook een anti-histamine voor de extreme uitslag. Een week later moeten we bellen voor uitslag van de kweek.

Inmiddels zijn er 2 uur verstreken en zijn we kapot. We moeten nog zeker 2 uur rijden om tot Wilpena Pound te komen.
De rit is prachtig. Omdat we nu richting THE OUTBACK rijden verandert de natuur en komen we ook de eerste kangoeroes en wallaby's tegen. Helaas zien we ook veel roadkill.
Wilpena Pound ligt in Flinders Ranges National Park. Je wordt gevraagd om entree te betalen. We doen de deur open van de bus om de kinderen water te geven en er komt een vlieg binnen. Isis is wederom in totale paniek. We halen de vlieg weg (denken we) en vertrekken weer.
Isis begint te schreeuwen en krijgt weer paniek. Wat nu? Geheel tegen mijn moederinstinct in rijden we door - het is nog een kwartier. Ik probeer Isis kalm te praten en te zingen over de dikke bromvlieg.
We komen eindelijk aan op het resort en gaan gauw naar binnen.

Binnen is een hele vriendelijke jongen aan het werk en hij geeft de meiden meteen water. We mogen binnen blijven terwijl René onze 1e kampeerplek ontdekt.
Ik probeer met Isis te praten over haar paniek en de vlieg. Thuis zijn er toch ook vliegen. Ik neem haar paniek serieus. Alles om te voorkomen dat ze een fobie ontwikkelt.
We spreken af dat wanneer de vlieg komt - deze plakvliegen. (Denk aan Afrika en de vliegen die je daar bij de kinderen in en om neus, ogen en mond ziet.) - Ze moet gaan blazen door haar lippen heen en zachtjes om haar heen wapperen. Als dat niet helpt dan mama of papa roepen.
Isis groeit zichtbaar door dit gesprekje in haar vertrouwen. Als René er is vertelt ze hem wat ze gaat doen wanneer de vlieg haar pest. Het is al laat en we eten gauw een klein hapje in het restaurant.

Het is donker als we naar onze kampeerplaats lopen en gelukkig zijn er dan geen vliegen. We lopen naar ons kampeerplekje midden in de wildernis en maken ons klaar om te gaan slapen. René heeft heel fijn het wc-tje achter in de bus klaar gezet voor als ik moet plassen 's nachts.

De volgende ochtend staan we redelijk vroeg op en maken ons klaar voor onze 1e hike. We willen naar Hill's Homestead wandelen. Een wandeling van 6 km. De kids gaan in de nieuwe beschermende zwemkleding met petje en zonnebril - ja vlieg mij vang je niet zo maar - in de rugdragers. Het is 8 uur in de ochtend en je voelt de hitte al. We zijn goed voorzien van water en bescherming.
De wandeling is prachtig. René had al kangaroes gezien op het terrein, maar wij nog niet. We zijn beniewd!

Na een wandeling van 45 minuten komen we aan op de plek van ... vertrek. Het was het startpunt voor de wandeling naar HH. Dat ging hem dus niet worden. Het was nu al erg heet. We lopen nog een klein stukje het echte wandelpad op. Het bleek namelijk dat er naar deze plek ook een shuttlebusje ging. Vandaar dat het wandelpad zo breed was hahaha.
Het echte wandelpad wat we zo'n kleine 700 meter wandelen heeft weer mooie bruggen, rotspartijen en riviertjes. Isis doet het heel erg goed en blaast en zingt de vliegen weg.
We besluiten om te draaien omdat het erg warm gaat worden. We lopen meteen door naar het resort omdat Isis erg graag wilde zwemmen en de meiden een ijsje hadden verdiend.

Het bos waar we door heen liepen was prachtig. Grote, dikke, ruwe bomen met gedraaide stammen. Soms stond er alleen nog maar een omhulsel van een boom - de buitenste laag van de stam. Dit zorgde voor mooie plaatjes.
Bij het resort aangekomen was het een drukte van jewelste. Er was zelfs op dat moment een interview bezig. Binnen hoorden we dat er vandaag een naamsverandering was. Door een aboriginal werden we uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen waarin de naam Wilpena Pound de originele naam weer terug zou krijgen - IKARA WILPENA POUND. Een stukje nieuwe geschiedenis werd geschreven en wij waren daar gewoon bij!
Zelfs de minister was er (vraag me niet welke, want dat weet ik niet meer).